Δομιτιανός, Τίτος Φλάβιος

(Titus Flavius Domitianus, Ρώμη 51 – 96 μ.Χ.). Ρωμαίος αυτοκράτορας (81-96). Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του πατέρα του, Βεσπασιανού, στη Ρώμη, μετά την ανακήρυξη του τελευταίου ως αυτοκράτορα από τις λεγεώνες της Συρίας το 69 μ.Χ., ο Δ. επέδειξε τέτοια βιαιότητα ώστε –μολονότι κατείχε βαθμό υπάτου– τόσο ο Βεσπασιανός (69-79 μ.Χ.) όσο και ο μεγαλύτερος αδερφός του Τίτος (79-81 μ.Χ.) προσπάθησαν να τον κρατήσουν μακριά από τις υποθέσεις του κράτους. Ωστόσο ο Τίτος τελικά όρισε τον Δ. διάδοχό του. Ως αυτοκράτορας (81-96 μ.Χ.) ανέλαβε την αναδιοργάνωση του στρατού, της διοίκησης και των οικονομικών. Ακολούθησε επεκτατική πολιτική, την οποία επέβαλαν οι αυξανόμενες πιέσεις των βαρβάρων στα σύνορα. Πολέμησε εναντίον των Βρετανών και των Δακών στον Δούναβη και οχύρωσε τα γερμανικά σύνορα. Προσπαθώντας να ενισχύσει όλο και περισσότερο το απολυταρχικό καθεστώς, προς το οποίο τον οδηγούσε η σκληρή και αδιάλλακτη ιδιοσυγκρασία του, επέβαλε ιδιαίτερα καταπιεστικά μέτρα και προέβη σε φοβερούς διωγμούς. Κατεδίωξε Εβραίους και χριστιανούς, απομάκρυνε από τη Ρώμη επιστήμονες και πνευματικούς ανθρώπους και δήμευσε περιουσίες. Η τρομοκρατία του έφθασε σε τέτοιο βαθμό ώστε τελικά οργανώθηκε συνωμοσία εναντίον του, στην οποία συμμετείχαν και μέλη της ίδιας του της οικογένειας. Η συνωμοσία αυτή κατέληξε στη δολοφονία του. Ανάμεσα στα θύματά του υπήρξαν ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής που εξορίστηκε, οι χριστιανοί Φλάβιος-Κλήμης και η γυναίκα του, Δομιτίλη, που μαρτύρησαν ως άθεοι, κ.ά. Ο Δ. έκτισε θέρμες στη Ρώμη, το Koλοσσαίο, την αψίδα του Τίτου κ.ά. Μετά τον θάνατό του η σύγκλητος ψήφισε την damnatio memoriae, δηλαδή τη διαγραφή του ονόματός του από τα κρατικά αρχεία. Προτομή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Δομιτιανού (Μουσείο Καπιτωλίου, Ρώμη).